Duchowość Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego wywodzi się z doświadczeń św. Ignacego Loyoli. Codziennie indywidualnie praktykujemy ignacjański rachunek sumienia, każdego roku uczestniczymy w indywidualnych rekolekcjach w ciszy i milczeniu, regularnie spotykamy się na modlitwie we wspólnocie i na Eucharystii. Nasze życie to świadome dążenie do świętości. Nasza formacja duchowa prowadzi nas do ewangelizacji świata i tego nam bliskiego, i tego oddalonego od Boga.

NASZA DUCHOWOŚĆ

Duchowość – nie jest łatwo ująć w słowach, czym ona jest. Możemy ją określić jako obszar poświęcony sprawom ducha, określający naszą tożsamość, sposób przeżywania życia, wreszcie sposób szukania i spotykania Boga.

Ks. Marek Dziewiecki w artykule „Duchowość w życiu” określa duchowość jako tą sferę, w której człowiek stawia sobie pytanie o to, kim jest i po co żyje. Duchowość jest zatem zdolnością do odkrycia i zrozumienia tajemnicy człowieka i sensu jego życia. Dzięki temu duchowość może stać się Centralnym systemem zarządzania życiem.

Duchowość Wspólnoty Życia Chrześcijańskiego

• opiera się na duchowości ignacjańskiej
• jest duchowością ludzi świeckich
• jest duchowością wspólnotową
• cechuje się szczególną miłością do Maryi

W rozwoju duchowym pomagają nam

• rekolekcje ignacjańskie
• spotkania wspólnotowe z modlitwą i dzieleniem
• modlitwa, zwłaszcza ignacjański rachunek sumienia
• częsta Eucharystia
• podejmowanie działań apostolskich
• kierownictwo duchowe

Dążymy do tego, aby być kontemplatywnymi w działaniu – czyli abyśmy potrafili dostrzegać Boga we wszystkich rzeczach i wydarzeniach. Odczytywać Jego wezwania do nas i na nie odpowiadać.

Dla chrześcijanina – jak w jednym z wywiadów określa to o Adam Schulz SJ – duchowość to niepowtarzalny, jedyny w swoim rodza­ju, charakterystyczny dla danego człowieka styl zjednoczenia z Bogiem oraz sposób życia Ewangelią. Każdy człowiek posiada swoją duchowość, jedni kreują swoje życie bardziej świadomie, inni robią to w sposób niejako intuicyjny, nie zawsze zdając sobie z tego sprawę.

„Samo pojęcie duchowość ma swoje źródło w teologii Nowego Testamentu, zwłaszcza w pismach Pawłowych. Chrześcijanin obdarzony Duchem Bożym nazywany jest homo spiritualis (1 Kor 2, 10-16), pneumatikos. Rzeczownikowo spiritualitas oznacza egzystencję człowieka „określaną” nie przez „ciało”, lecz przez Bożego Ducha. Tak rozumiano duchowość, poczynając od V w. aż do późnego średniowiecza.

Francuskie wyrażenie spiritualité – od XIII w. pojmowano prawie wyłącznie w sensie prawniczym. Po raz pierwszy w XVII stuleciu św. Franciszek Salezy uczynił z tego wyrażenie terminus technicus na oznaczenie personalnego związku z Bogiem”.  (Biuletyn „Anamnesis” Komisji ds. Kultu Bożego i Dyscypliny Sakramentów, Ks. Bogusław Nadolski TChr)
[…]
„Duchowość jest więc udziałem wspólnoty wierzących w Boga w stwórczej i przekształcającej miłości Bożej w stosunku do świata. Jest udziałem w łasce Pana, którą „szczodrze wylał w postaci wszelkiej mądrości i rozumienia przez to, że nam objawił tajemnicę swej woli według swego postanowienia, które przedtem w Nim powziął dla dokonania pełni czasów” (Ef 1, 9-10). W sercu tej duchowości stoi misterium paschalne Chrystusa.
[…]
Istotą duchowości chrześcijańskiej jest pójście za Chrystusem. Ty „pójdź za Mną” (Łk 9,59)”.